قانون مورفی، که به اختصار به این صورت تعریف می‌شود: "هر چیزی که امکان اشتباه رفتن داشته باشد، بالاخره اشتباه می‌رود"، یک اصل غیررسمی اما رایج است که بیانگر تمایل طبیعی امور به سمت بروز خطاها و پیش‌بینی‌ناپذیری است.
این مفهوم به نوعی بازتاب‌دهنده ذات انسانی و گرایش ما به نادیده گرفتن جزئیات یا انجام پیش‌بینی‌های ناقص است. پیشینه تاریخی این قانون نام خود را از ادوارد مورفی، یک مهندس هوافضا در دهه 1940، گرفته است. پس از شکست در یکی از آزمایش‌های مربوط به پروژه‌ای در نیروی هوایی ایالات متحده، مورفی این عبارت معروف را مطرح کرد. با گذشت زمان، قانون مورفی به واژه‌ای آشنا در فرهنگ عمومی و حتی مباحث علمی تبدیل شد و جایگاه ویژه‌ای در تحلیل رفتارها و رویدادهای روزمره پیدا کرد.
زمینه‌های کاربرد :
-مدیریت پروژه: قانون مورفی می‌تواند نقش مهمی در تأکید بر برنامه‌ریزی دقیق داشته باشد. به‌کارگیری آن به شناسایی زودهنگام خطرات احتمالی کمک می‌کند و از بروز مشکلات پیش‌بینی‌نشده جلوگیری می‌کند.
-فناوری اطلاعات: در دنیای پیچیده توسعه نرم‌افزار، این قانون به متخصصان فناوری اطلاعات هشدار می‌دهد که خود را برای مواجهه با چالش‌های غیرمنتظره آماده کنند و در فرآیند طراحی و اجرا جانب احتیاط را رعایت کنند. زندگی روزمره: در فعالیت‌های روزانه، این اصل می‌تواند به افراد کمک کند تا انتظارات واقع‌بینانه‌تری داشته باشند و به پذیرش موقعیت‌های غیرمنتظره به‌عنوان بخشی طبیعی از زندگی نزدیک شوند.
جمع‌بندی
فراتر از جنبه طنزآمیز و بدل شدن آن به ضرب‌المثل عامیانه، قانون مورفی در عمل ابزاری ارزشمند برای آماده‌سازی، مدیریت خطرات و ایجاد ذهنیت منعطف در مواجهه با ناملایمات است. بهره‌گیری از این قانون می‌تواند در هر جنبه‌ای از زندگی، از کار حرفه‌ای گرفته تا تصمیم‌گیری‌های روزمره، سودمند باشد.